Autisme: Tijdloos Onveranderd
Een leeg scherm. Een knipperende cursor. Een hoofd dat overloopt, smachtend naar structuur in de chaotische kakofonie van verdwaalde gedachten die vormloos oplossen in verloren momenten. Mijn herseninhoud. Ik zie deze letterlijk voor me als het archief van een bedompte, eeuwenoude bibliotheek met gietijzeren wenteltrappen, stoffige mappen, onmeetbaar hoge boekenplanken, gesloten deuren, gebroken sleutels en opgestapelde, rondslingerende boeken die dreigen om te vallen. Boven de catacomben praalt een kathedraal met een keurig geïndexeerd netwerk waarin het links altijd maannacht is en rechts de blauwe hemels van daglicht door de boogvormige glas-in-loodramen prijken. Dit door neuronen aangedreven netwerk is niet wars van storingen. De circuits maken regelmatig kortsluiting. Ik ben de beheerder, maar zij zijn de moderators die het pad bepalen. Ik ben afhankelijk van de ruimte die zij me aanbieden, de mate van toegang tot mijn eigen database die ze me wensen te verstrekken.
