Miniblog: zonder uitgang

Dromen zonder begrenzingen, hopen voorbij mogelijkheden, bekrachtigen zonder uitputting en spiegelen in immer gebalanceerde reflectie. 

Hoe mooi zou dat zijn? Een levensweg met slechts transparante hindernissen, geconstrueerd uit vervlochten lucht. Vraagstukken waarvan elke oplossing in het bijgeleverde handboek staat en een sleutel die op alle afgesloten poorten past. 

Het is een Utopia. Mensen met autisme bekijken (gewichtige) vraagstukken en hindernissen met andere ogen. Afstand nemen is onmogelijk; ze worden met lichtsnelheid middenin het duistere dilemma gezogen en verteerd door de zure abstractie die dankbaar vreet aan geweten, gevoel en radeloosheid. 

Veranderingen, uitdagingen, opdrachten, confrontaties... Allen vormen een open doolhof zonder uitgang. Soms staan we aan de buitenkant van dit labyrint - opgelucht, sterk en warm glimlachend - maar spijtig genoeg voeden we te frequent het kloppend hart ervan. 

Onze structuur en routine zijn heilig. Veranderingen zullen daarom altijd een obstakel blijven voor ASS'ers. Misschien komt dit omdat we zelf zo ongelooflijk veel moeite hebben met veranderen. Hetzelfde geldt voor confrontaties en (nieuwe) uitdagingen. Hoe vaak je ook in een soortgelijke situatie hebt gezeten: je paniekreactie blijft hetzelfde, want elke situatie - vergelijkbaar of niet - wordt gezien als een blanco pagina. 

We voelen zo veel, ervaren zo intens. We denken, analyseren en overvragen onszelf op onvoorstelbare hoogten. We breken mentale ledematen door constant over de te hoge, vlijmscherpe grenzen heen te klimmen die we zouden moeten vermijden. 

Onze begrenzingen passen niet in de samenleving. Is het dan eigenlijk reëel om te stellen dat het onze uitvoering is die mislukt? Dat we niet in beweging kunnen komen doordat we voortdurend overweldigd worden is begrijpelijk. Als er dagelijks een vloedgolf op je afkomt, is het dan niet logisch dat je je verstopt of ter plekke bevriest? 

Ons brein kan zich enorm stoïcijns en onvermurwbaar opstellen, maar is dit zo vreemd? Onze principes, waarden, oprechtheid, kern en persona zijn kostbaar. Het zijn de enige sieraden die echt van ons zijn. Als er iets gebeurt dat hiertegen indruist, gaat onherroepelijk het noodalarm af en worden alle ingangen terstond gebarricadeerd. Dit is puur geautomatiseerd zelfbehoud. 

We moeten al zo veel; van de maatschappij en mede hierdoor van onszelf. Onze levens zitten al overvol. Meer kan er niet bij. Zeker niet iets waarbij we nog meer moeten conformeren dan we al 'gedwongen' zijn te doen. Mag er alsjeblieft nog iets overblijven? 

Elke vlam is uniek, verlangend naar ruimte en vechtend om haar intense schoonheid te behouden. Laat ons vuur niet uitdoven. Laat het de wereld verwarmen in verrijking...

Tekst: AutiBox

Illustratie: Thiago Bianchini