Miniblog: zonder vangnet

Veranderingen... 

Dingen die je onaangekondigd op schrikwekkende wijze overvallen als een defecte slagboom voor een spoorweg vol vlijmscherpe messen, zo ver het oog reikt. Het metaal snijdt bijna in je huid. Eromheen lopen of eroverheen klimmen is onmogelijk. De blokkade is reëel en onvermijdelijk.

Je bevriest. Je leven staat ogenschijnlijk stil aan de buitenkant, maar vanbinnen werken alle radertjes koortsachtig aan een helaas steeds uitblijvende oplossing. 

Veranderingen zijn immens groot voor personen met autisme: plotseling of verwacht. Een vooraf aangegeven, ingrijpende wijziging in de toekomst kan namelijk hetzelfde schrikeffect teweegbrengen. Vaak zijn de gevolgen niet te overzien en ben je overgeleverd aan het diepdalige, abstracte ongewisse waarin enkel bloedende rozen bloeien in een bodemloos paniekveld.

Wat gebeurt er als de genadeloze slagboom neervalt? Hij scheurt ons vangnet onherstelbaar doormidden: ons geliefde overzicht, onze kostbare veiligheid en vertrouwde status quo worden ons abrupt ontnomen. 

Het is alsof je aan de rand van een eindeloze afgrond staat met een verwoestende lavastroom achter je zonder reddingsmiddelen. In het nauw gedreven - kansloos - schuil je tussen zelf opgeworpen, torenhoge hulpmuren, trachtend je opties te rationaliseren, aanvaarden en tegelijkertijd je lot te ontlopen. Je hunkert naar je eigen wereld die niet meer bestaat. In deze kwetsbare en uiterst fragiele toestand staat overleven centraal. Al het andere is onbereikbaar. 

Soms zijn veranderingen haalbaar; door ervaring, oefening, begrip en hulp van anderen, of op eigen initiatief. Zoals altijd hangt de uitkomst samen met je stemming en energie. Een soortgelijke, eerdere verandering is daardoor geen garantie voor een nieuwe (positieve) reactie. Het blijft complex onvoorspelbaar. 

Bij elke verandering val je door werelden heen: meestal zonder vangnet, hopelijk met een vangnet binnen bereik.

Tekst: AutiBox
Illustratie: Thiago Bianchini