Miniblog: Dansen in de diepte

“Zeg ik het goed?”

“Begrijp je wat ik bedoel?”

“Ben ik duidelijk?”

Allemaal controlevragen die velen van ons als een frêle wensballon het overbevolkte luchtruim inzenden, hopend op een eerlijke doch respectvolle respons die het vacuüm van voorgefabriceerde communicatie kan doorklieven.

Tussen iets aanhoren en daadwerkelijk luisteren zit een universum van verschil. Mensen met autisme verweven de immer koortsachtige luisterkunst aan neurodraden van analyseren, categoriseren en prioriteren op het wankelende platform van interpretatie. Dolend door een schaduwrijk op zoek naar zekerheid in een transformerende relativiteit.

Rechtlijnige, eenzijdige onderwerpen die geen betrokkenheid of intellect vereisen zijn vermoeiend – en soms ronduit vervelend. ASS’ers willen hun tijd nuttig besteden. Dubbele of verhulde signalen gaan aan ons voorbij. Loze beloften fungerend als afsluiting begrijpen we niet. Een open ‘tot de volgende keer’ zou volstaan.

Hoewel een autist zich in alle mentaal beschikbare bochten wringt de ander te begrijpen, pogend zich in diens positie en denkwijze te verplaatsen, put men omgekeerd niet vanzelfsprekend uit diezelfde hoffelijkheidsbron. Anders dan met regelmaat beweerd wordt zien we wel degelijk wanneer iemand niet geïnteresseerd is. Dit kan weerstand oproepen. Misschien zeg je er wat van, vraag je waarom of val je stil.

Autisme betekent niet dat iemand dom is, dat we een verzameling van gebreken zijn of dat ons alles ontgaat. Hoe vaak gebeurt het niet dat je de conclusie of het doel van een zin, gesprek, film of situatie vlak na aanvang al kunt voorspellen? Hoe dikwijls zie je niet een oplossing die anderen niet eens kunnen bedenken?

Interpretatie is een magisch reliek. Autisten onderling verstaan elkaars taal feilloos – een kostbare, te koesteren contradictie van de norm. We zijn specifiek, doelgericht, auti-transparant en wellicht te informatief; details kleuren nu eenmaal ons cerebrale mozaïek dat kennis verslindt en intellectuele uitdaging vurig toejuicht. Vraagstukken en hoogwaardige, evenredige discussies verlichten onze centra. Ze erkennen en weerspiegelen ons bestaan volgens de eigen gedefinieerde kwalificatie.

Onze autistische interpretatie, die verward raakt door de overvloed aan zijpaden tussen kunst en kitsch in, kan vreemd, te eerlijk of komisch overkomen. Bedenk echter dat als wij, met onze unieke wijze van communiceren begrepen worden door niet-autisten, dit begrip aanvoelt als een goedgekeurde, welverdiende vakantie. Een verademing.

Tekst: AutiBox

Illustratie: Visothkakvei