miniblog: eindigheid

Eindigheid: een ongrijpbaar begrip…

Uitzichtloosheid weerspiegelt eeuwen in nanoseconden. Je wereld binnenstebuiten, imploderend door blinde façades. Onderdrukte, koortsachtige ademstoten gidsen je zwoegende strijd, vasthoudend en conformerend levenloos overlevend. Hoop, een vervlogen baken. Je wil ontzield, je kunnen ontmachtigd. De (metaforische) klok kil tikkend, doch bewegingloos naar het verlossende tijdstip. Misschien een werkdag. Mogelijk een conflict. Een al dan niet verwachte afspraak, verplichting of innerlijk duel.

Maar dan… fysieke eindigheid. Brandend als ijsvuur, ontastbaar werkelijk in de bittere, onuitsprekelijke gewelven van besef. Er tegen je wil in niet meer zijn… dat is pas ongrijpbaar. Voor elk mens; een onontkoombaar raadsel zonder troostend antwoord. Als mens en autist een wederom opgelegd vonnis waarbij gevoel logica voorbijraast in open blindheid – een pulserende angst geëtst in versteend bloed. De gedachte, onacceptabel. Het idee, onvoorstelbaar in visueel onrembare fragmenten.

Niet meer zijn als je eindelijk bent wie je wilde zijn – of onlangs daadkrachtig aan die reis begonnen bent. Niet alleen willoos moeten zwijgen, maar voorgoed verdwijnen. Een paar weken geleden stond ik op het laatste tweerichtingsperron, turend naar het steeds duisterder ogende levensspoor, verlamd door concrete abstractie. Niets anders bestond; ik was een voetnoot gevuld met inductieve gedachten, gedocumenteerd in een – helaas grimmig reëel – scenario. Vandaag sta ik op de middenweg. Pas na 11 september weet ik de eindbestemming.

Eens te meer is het mij duidelijk dat abstracte zaken onvoorstelbaar voorstelbaar zijn en eindigheid de grootste duisternis is. Of het nu gaat om een leuke avond die niet mag eindigen, een boek, film of een aflopend jaar: als autist rouw je, soms zelfs voortijdig. Het loslaten kost ons meer moeite. Maar het leven moeten loslaten, hoe zwaar het ook kan zijn: dát is voor mij oneindig ondenkbaar…

Tekst: AutiBox
Illustratie: Thiago Bianchini