Miniblog: Die grillige Nt'ers

Let op: dit is geen generalisatie van alle NT'ers. Het gaat over degenen die volledig aan autisme voorbijgaan.

---

Die grillige NT'ers...

Het is een ras apart waar we als minderheid niet omheen kunnen. Driftig woekerend klemmen ze hun wortels als teisterend staal om de krakende notendop van onze wereld. De korst oogt misschien sterk, maar is niet bestand tegen de overmatige, immer aanwezige druk die hij te verduren krijgt. Onherroepelijk koortsen er scheuren, waardoor geïnfiltreerd wordt in de eigen leefomgeving. Sommige NT'ers laten we graag toe tot onze harten, want uiteraard zijn ze niet allemaal hetzelfde. Wat ik hier schrijf gaat niet over hen. Het gaat over anderen die zich een weg dwingen binnen onze forten; soms fysiek, soms via mentale (traumatische) herinneringen of indoctrinatie.

De onvoorspelbaarheid die deze groep - zelf overigens van geen kwaad bewust - tentoonstelt is onleefbaar. Ze beloven en verzinnen van alles, maar er komt niets van uit. Graag fantaseren ze erop los. 'Wat als ik de loterij zou winnen?' is hiervan een goed voorbeeld. Had je alvorens die smulgrage fantasie iets wezenlijks aangesneden? Jammer dan, want jouw levensechte gespreksonderwerp wordt zonder meer platgewalst en verworpen voor hak-op-de-tak nonsens. En begrip? Ook daar gaan ze argeloos mee om. Ze zweren je te begrijpen en met je mee te leven, maar de eerstvolgende keer zijn ze alles weer vergeten - alsof je nooit iets verteld hebt. Ze vormen een monddoof klankbord in hun egocentrische, alom gedoogde waarheid van meerderheidsstemmen.

Strikt genomen kun je amper iets geloven van wat er georeerd wordt. Het meeste wat eruit komt is inhoudsloos, heeft geen persoonlijke betekenis, staat volkomen los van empathisch vermogen en is even vluchtig - soms zelfs gelijk zo dodelijk - als sluipend gas. Wil je je gevoelens en gedachten kwijt? Zoek je naar een luisterend, begripvol oor? Naar iemand die jou ziet, jou vanbinnen (h)erkent en écht begrijpt? Vergeet het maar. Alles wat je deelt, kaatst af zonder ooit wortel te schieten in het massale, maatschappelijk verantwoord eenrichtingsverkeer. Het is oninteressant, komt niet uit, is saai en het zal wel.

Dat autisme ook altijd... Waarom moet alles een betekenis hebben? Waarom kunnen we het niet gewoon hebben over wat we gaan eten, of over de auto van de buurvrouw, of dat iemand op Facebook dit en dat gezegd heeft? Daar kan ik wat mee. Ik wil niet te diep nadenken. Liever oriënteer ik me breinloos op mijn telefoon of hang ik wezenloos voor de buis. Ik ontspan me door te praten over zaken en mensen waarmee jij geen enkel raakvlak hebt, en die je waarschijnlijk niet eens kent. Zolang ik mijn lege ei maar kwijt kan. Dat is toch normaal? Waarom ben je ineens zo stil? Ben je nu alweer depressief? Het is ook altijd wat met jou. Heb je je medicijnen wel ingenomen?

Onschuldig als ze zijn, zien ze niets van de pijn die ons stil opvreet als een stervende ster in een dood universum. Ze zijn blind voor de verwoestende sabotage op ons leven door ons 'onbedoeld' hart-, ziel- en monddood te maken. Immers ligt dat aan ons autisme. Het kan onmógelijk aan hen liggen. 

Veel NT'ers evolueren niet; ze staan stil op een bepaald punt en vinden dat prima. Anderen vullen dit onbewuste gat op met materialistische dingen of geestdodende bezigheden. De hang naar kennis en diepgang ontbreekt. In die belevenis wordt verwacht dat wij hetzelfde ervaren, waardoor ons leven verplicht op de rem staat. 

Voor mijn gevoel moet ik altijd op mijn beurt wachten in de NT-wereld. Binnen hun strak afgebakende gareel zijn ASS'ers vreselijk beperkt. Er is weinig tot geen gemeende ruimte, tijd of interesse voor onze werkelijke ik, voor onze diepe gevoelens, grootse ideeën en onze prangende smacht pieken en dalen te delen. Overladen met wensen, gevoelens en vernietigende hoop staan we gemuilkorfd machteloos aan de zijlijn. 

Kortom: leven met een autist is moeilijk? Probeer als autist maar eens te leven met een NT'er...

Tekst: AutiBox
Illustratie: Thiago Bianchini